by کمی دورتر از اسکله شهر ونکوور در منطقه تاریخی «گاستون» (Gastown) یکی از مهم ترین جاذبه های شهر قرار داره که همیشه افراد و به خصوص جهانگردان رو دور خود جمع می کنه؛ ساعت بخار گاستون. این ساعت منحصر به فرد که ۴٫۸ متر طول داره زمان رو روی چهار صفحه به نمایش میذاره و هر یک ربع یه بار با خارج شدن دود از نوک ساعت مانند یه لوکوموتیو صدای ناقوس کلیسای وست مینستر هم به گوش می رسه. هر چند این ساعت به طور کاملً عتیقه بوده و فوت وفن به کار گیری بخار در اینجور ابزاری بسیار قدیمی و کهنه هستش اما ساعت بخار گاستون (Gastown Steam Clock) بسیار جوون تر از اون چیزیه که فکر می کنین.
این ساعت در سال ۱۹۷۷ به وسیله یه ساعت ساز سرشناس کانادایی به نام ریموند ساوندرز به عنوان بخشی از زیباسازی منطقه گاستون ساخته شد.
در سالای دهه ۱۹۶۰، خیلی از شهرهای آمریکای شمالی مثل نیویورک، تورنتو و سیاتل شاهراهایی داشتن که در سمت راست شهرها و یا در موازات اسکلها قرار گرفته بودن. شهر ونکوور دارای اینجور شاهراهی نبود به خاطر همین مسئولین شهرداری ونکوور عزمشونو جزم کردن که این مشکل رو با ساخت یه شاهراه بزرگ که بزرگراه «ترنس کانادا» رو به پل «لاینز گیت» وصل می کرد رفع کنن. این راه جدید از بین مناطق تاریخی «استراثکونا» (Strathcona)، محله چینیا (Chinatown) و گاستون می گذشت.
جوامعی که در راه این بزرگراه قرار داشتن به این نقشه اعتراض کرده و در نتیجه اینجور طرحی بایگانی شد اما تلاشا به بازسازی خونهای قدیمی شهر معطوف شد که واسه چند سال به حال خود ول شده و در مرحله تخریب کامل قرار داشتن. تا سال ۱۹۷۷ نوسازی منطقه گاستون در ونکوور تقریباً به اتمام رسید اما یه نقطه مرکزی در شهر که بتونه توجهات رو به خود جلب کنه نبود تا مسافران و جهانگردان و حتی مردم شهر رو دور خود جمع کنه.
از این رو تاجران محلی و صاحبان املاک منطقه تونستن ۵۸٫۰۰۰ دلار جمع آوری کرده و به ساوندرز بدن تا یه ساعت با ظاهر و ویژگیای سنتی و قدیمی بسازه.
به خاطر همین شکل الان ساعت که به گذشته صنعتی این منطقه اشاره داشت انتخاب گردید، جایی که وقتی لوله های بخار در زیر زمین کشیده شده و دستگاه های صنعتی رو تغذیه می کردن. اینجوری ساعت بخار گاستون به عنوان دومین ساعت بخار جهان ساخته شد.
اولین ساعت بحار جهان به وسیله یه مرد انگلیسی به نام جون اینشاو در سال ۱۸۵۹ ساخته شده بود تا نظر مشتریان رو به مهمانخانه جدید خود در محله «لیدی وود» شهر بیرمنگام جلب کنه.
جون اینشاو که قبلاً در مورد ساخت ماشینای بخار واسه راه آهن و شرکتای کشتیرانی فعالیت داشت، ساعت بخاری رو ساخت که بخار تولید شده تو یه دیگ بخار به صورت قطرات آب درآمده و در فواصل وقتی مشخص روی صفحه ای می افتاد. این صفحه به یه روش باحال این چرخه رو ادامه می داد.
این ساعت بالای در ورودی مهمانخانه نصب شد و این مهمانخانه به زودی به «مهمانخانه ساعت بخار» مشهور گردید. ساعت بخار ساخت اینشاو اونقدر باعث معروفیت این مهمانخانه و رونق اون شد که در اوایل دهه ۱۸۸۰ دیگه این مهمانخانه به یه سالن موسیقی بزرگ تبدیل شده بود. ساعت بخار ریموند ساندرز به روش دیگری کار می کنه و در واقع واسه کار کردن احتیاجی به بخار نداره چون انرژی خود واسه کار کردن رو از جاذبه زمین تامین می کنه.
در واقع این ساعت از چندین توپ استیل تشکیل شده که براساس وزن مرتب شدن و وزن انا باعث می شه که زنجیر آویزون شده حرکت کنه که در ادامه باعث کار کردن دسته ساعت می شه.
موتور بخار کوچیکی که در پایه ساعت قرار داره زنجیز بالا برنده رو به کار میندازه که در نتیجه اون توپای استیل به بالای قرقره زنجیری برده می شن.
موتور بخار هم اینکه مسئول تولید بوقا، سوتا و البته بخار خارج شده از ساعت هم هست.
ریموند ساوندرز از اون زمان تا حالا چندین ساعت بخار در اماکن عمومی واسه شهرهایی مانند اوتارو در ژاپن، ایندیاناپولیس در آمریکا و شهرهای ویستلر و پورت کوکویتالم در کانادا ساخته. چندین ساعت بخار دیگه هم که به وسیله آدمایی غیر از ساوندرز ساخته شدن در ساحل نورماندی در فرانسه، بازار چلسی فارمرز در لندن و سنت هلیر در نیوجرسی قرار دارن.
