by فتح قله اورست برابر طلای دنیاس همونطور که در بقیه رشته‌های ورزشی مدال طلای جهان در المپیک داده می‌شه. واسه کوهنوردی، اورست المپیکه. اما صعود این قله همون‌قدر که افتخارآفرینه، می‌تونه مرگ‌آفرین هم باشه.
با مرگ سه نفر در کوه اورست، شمار کوهنوردانی که ظرف یه هفته در این کوه درگذشتند به هفت نفر رسید. این تعداد از کل کسایی که سال گذشته در اورست کشته شدن بیشتره.
در سال جاری، ازدحام کوهنوردان در نزدیکی قله اورست بی‌سابقه بوده و این سه نفر روز پنجشنبه و در حال برگشت از قله به دلیل خستگی در میونه این ازدحام جانشون رو از دست دادن. به گفته یکی از هماهنگ‌کننده‌های محلی، یکی از سه کوهنوردی که جانش رو از دست داده، ۱۲ ساعت در ازدحام جمعیت گیر افتاده بود.
شمار بالای کوهنوردان باعث می‌شه که در گلوگاه‌ها و تنگناهای راه صعود به قله ازدحام به وجود بیاد.
با اینحال که خیلیا اورست رو گورستان شوم میدونن اما نپالیا اونو مقدس می شمرند. خیلی از بومیان منطقه وصیت می کنن پس از مرگ، جسد اونا رو در کوهستان رها کنن در حالی که این کار برخلاف قانونه اما خیلیا این خواسته رو به صورت پنهونی عملی می کنن. با این وجود به محض کشف یه جسد دستور پایین آوردن اون صادر می شه و پس از گرفتن هویت به خاک سپرده می شه.
اجسادی که در ارتفاع بسیار زیاد قرار دارن هم در همانجا زیر قبر سنگی قرار می گیرن تا به آرامش ابدی برسن، در گوشه و کنار راه کوهنوردی اورست، قبرهای سنگی دیده می شه که داخل همه اونا اجساد کوهنوردانی قرار داره که آرزوی فتح این قله بلند رو داشتن. این وسط، بعضی از اجساد رو که نمیشه دفن کرد یا در قبر سنگی قرار داد، به درون گودالای یخی میندازن تا در برابر دید عموم نباشن.
بد نیس بدونین نپال واسه صعود به اورست در فصل بهار امسال ۳۸۱ مجوز صادر کرده. هر مجوز ۱۱ هزار دلار هزینه داره.
با این مقدمه از شما دعوت می‌کنیم تا با معروف‌ترین قربونی‌های بلندترین قله جهان آشنا شید؛ کوهنوردانی که رویای فتح اورست رو داشتن اما سرنوشت، رویایی دیگه براشون تو سرش داشت.
کمپ چهار اورست به «منطقه مرگ» معروفه.
کمپ چهار اورست که به «منطقه مرگ» معروفه، ۸ هزار متر ارتفاع داره و اکسیژن کمی در اون هست.
بخاطر این امکان ایست قلبی هم هست و تلفات زیادی در این محل به وجود میاد. اکسیژن موجود در این منطقه، به اندازه یه سوم اکسیژن موجود در سطح دریاست و بیشتر کوه نوردان بدون پشتیبانی تنها چند ساعت می تونن زنده بمونن.
کشف اجساد جون باختگان در این منطقه و پایین آوردن اونا تقریبا شدنی نیس و به خاطر همین حتی اجساد جون باختگان هم به پایین قله نمی رسه.
البته همه کوهنوردان دچار حادثه نمی شن. بعضی از اونا وقتی به خواب می رن، سرمای هوا اونا رو میکشه. تعدادی دیگه بیهوش می شن و یخ میزنن. بعضیا دچار حادثه شده و زخمی می شن.
به خاطر همین در محل حادثه رها می شن و یواش یواش دچار سرمازدگی شده و جون خود رو از دست میدن.
آمار نشون میده از هر چهار کوهنورد، یکی از اونا در راه رسیدن به قله جون خود رو از دست میدن.
امروزه پیشرفت تکنولوژی باعث شده تا شانس زنده موندن کوهنوردان اورست بیشتر شه.
از سال ۲۰۱۱ هر سال نزدیک به هزار کوهنورد تلاش می کنن تا به قله اورست برسن که در میان اونا ۱۵ تا ۲۰ نفر جون خود رو از دست دادن.
جورج مالوری – سال ۱۹۲۴
جورج مالوری – سال ۱۹۲۴
یکی از خواندنی ترین ماجراهای کوهنوردان اورست به جورج مالوری کوهنورد مشهور انگلیسی مربوط می شه.
اون سال ۱۹۲۴ عزمشو جزم کرد اولین نفری باشه که اورست رو فتح می کنه اما توفان کوهستان، جون ایشون رو گرفت. جسد مالوری سال ۱۹۹۹ به دنبال اکتشافات یه گروه تحقیقاتی با همین نام، کشف شد.
ده سال قبل از کشف جسد، چند کوهنورد چینی مدعی شدن با جسدی که به نظر می رسید واسه یه مرد اروپاییه مواجه شدن. به گفته اونا، صورت جسد به سمت زمین بود و با توضیحاتی که اونا ارائه کرده بودن کارشناسان تصور می کردن جسد واسه «اندرو اورین»، یعنی همراه مالوریه.
سال ۱۹۳۳ کوهنوردان مکتشف اورست طناب و تبر کوهنوردی اروین رو پیدا کردن و به خاطر همین اونا مطمئن شدن جسدی که کوهنوردان چینی دیده ان واسه اروینه اما وقتی ۶۶ سال بعد جسد مورد نظر کشف شد در کمال ناباوری آزمایشات نشون داد جسد مالوری پیدا شده.
صورت جسد به سمت زمین بود، دستا گشوده و به طرف بالا کشیده شده بود. حالت پوست تقریبا دست نخورده مونده بود اما رنگ اون به خاطر ۷۰ سال آفتاب گرفتگی، به طور کامل برنزه شده بود.
پس از آزمایشات و تحقیقات جورواجور روی جسد، کارشناسان نظر دادن که دلیل مرگ مالوری به احتمال بسیار زیاد جدا شدن طناب از صخره بوده و وجود طناب گره زده دور مچ مالوری این نظریه رو ثابت می کرد.
هم اینکه روی پیشونی اون چاله ای به اندازه یه توپ گلف دیده می شد و این نشون دهنده اون بود که تیکه سنگ بزرگی به پیشونی اون اصابت کرده و کوهنورد رو زخمی کرده بود. جسد اندرو اروین هیچ وقت پیدا نشد.
سیوانگ پالجور – سال ۱۹۹۶
سیوانگ پالجور – سال ۱۹۹۶
«بوتای سبز» نام مشهورترین جسد قله اورسته که واسه «سیوانگ پالجور» – کوهنورد هندی – است. جسد اون دهم می ۱۹۹۶ از زیر برف و یخ ظاهر شد و چون بوتای سبز رنگی به پا داشت، این لقب رو گرفت.
پالجور یکی از اعضای گروه سه نفره از کوهنوردان مشهور هندی بود که میخواستن واسه اولین بار قله اورست رو فتح کنن. بدیش اینه اونا بدترین زمان رو واسه صعود انتخاب کردن. هوا در اون زمان از سال بسیار بد بود طوری که یکی از مرگبارترین حوادث تاریخ کوهنوردی اورست رو رقم زد. وقتی توفان شروع شد، دمای هوا به زیر صفر رسید. پالجور از دو کوهنورد دیگه جا موند و واسه در امان موندن از سرمای هوا، غار کوچیکی پیدا کرد و در اونجا چمباته زد، غاری که آرامگاه ابدی پالجور شد.
فرانسیس آرسنتیف – سال ۱۹۹۸
فرانسیس آرسنتیف – سال ۱۹۹۸
زن کوهنوردی که در حال کشیدن آخرین نفس هاش بود اشک می ریخت و به همراهانش می گفت «لطفا تنهایم نذارین ».
این آخرین کلماتیه که «فرانسیس آرسنتیف» با فریاد به دو کوهنورد همراهش گفت. فرانسیس که همراه شوهرش و یه کوهنورد دیگه دل به خطر زده بودن، از بلندی سقوط کرده و جا مونده بود، اونا در منطقه مرگ بودن، اکسیژن کمی واسه نفس کشیدن داشتن و زن بیچاره دقیقا کنار یه دره شیب دار سقوط کرده بود.
اگه هر کوهنورد دیگری خودشو به فرانسیس میرسونه، مطمئنا مرگ اونو هم تهدید می کرد و به خاطر همین نجات اون غیرممکن بود. برخلاف خطر زیادی که وجود داشت، «ایان وودال» و «کتی اوداد» دو کوهنورد دیگه همراهش، هر طور که بود با سختی فراوون خود رو به پایین دره رساندند تا به فرانسیس کمک کنن اما دیگه خیلی دیر شده بود. ایان و کتی ماسک اکسیژنی که همراه داشتن رو به دهن فرانسیس چسبوندن تا اون نفس بکشه اما زن بیچاره جون خود رو از دست داده بود.
حالا دو کوهنورد باید خود رو به بالای کوه می رسوندن تا به کمپ برگردن و حادثه رو گزارش بدن. اینطوری، جسد فرانسیس از سال ۱۹۹۸ در منطقه مرگ رها شد! سرگئی، همسر فرانسیس و کوهنورد دیگری که همراه اون بود هم هیچ وقت به کمپ برنگشتند و اونا هم پنهون شدن، تنها وسایلی که از همسر فرانسیس پیدا شد طناب و تبر کوهنوردی اون بود.
به گفته کوهنوردان دیگری که در این سفر همراه اونا بودن، این زوج کوهنورد در اول راه با هم بودن اما به طور کامل تصادفی از همدیگه جدا شده و دچار سرنوشتی مشترک شدن. دلایل موجود نشون می داد سرگئی با اینحال که می دونست ذخیره اکسیژن کافی همراه نداره به سمت قله پیش رفت تا به همسرش کمک کنه اما میان راه سرمازدگی هم به اون حمله آورد و ایشون نتونست خود رو به فرانسیس برسونه.
دیوید شارپ – سال ۲۰۰۵
دیوید شارپ – سال ۲۰۰۵
دیوید شارپ کوهنورد انگلیسی بود که سال ۲۰۰۵ عزمشو جزم کرد اورست رو فتح کنه.
شارپ عضو یه گروه کشف سازماندهی شده بود. سفر اونا خوب برنامه ریزی شده بود اما در راه یهو هوا نامساعد شد و گروه تصمیم به برگشت گرفت اما دیوید نظر دیگری داشت و بازم به راه خود ادامه داد.
دیوید در راه خود غار کوچیکی پیدا کرد و در اونجا پناه گرفت، اون واسه رفع خستگی در اونجا دراز کشید و در همانجا جون خود رو از دست داد. نکته قابل توجه اینجاس که کوهنوردان خیلی از کنار دیوید عبور کردن اما متوجه شرایط خیلی بد اون نشدن.
وقتی که دیوید داخل غار بود، نزدیک به ۴۰ کوهنورد از کنار اون عبور کردن اما به چه دلیل هیچ کدوم از اونا به اون توجهی نکردن؟ دیوید بدون اینکه بدونه دقیقا در همون غاری استراحت کرد که «کوهنورد چکمه سبز» جون خود رو در اونجا از دست داده بود، به خاطر همین خیلیا تصور می کردن که دیوید همون چکمه سبزه.
یه مدت بعد چند «شرپا» (کارگر باربر محلی) بدن بی رمق دیوید رو پیدا کردن که فقط می تونست نام و شماره کشف خود رو به زبون آورد.
شرپاها تلاش کردن به دیوید اکسیژن رسانی کنن و اونو به پایین کوهستان بیارن اما شرایط دیوید اونقدر خیلی بد بود که نمی تونست روی پاهاش بایستد، به خاطر همین اونو به جایی کشوندن که آفتاب بود، به امید این که تا رسیدن کمک، گرمای خورشید اونو از مرگ نجات دهد اما وقتی اونا با کمک برگشتند، دیوید زنده نبود.
